Wspólnoty

Santca, Santca, Santca Maryja, Santca Dei Genitrix
Święta, Święta, Święta Maryjo, Święta Boża Rodzicielko

Tą pieśnią w dniu 6 października 1993 roku grupa parafian, chętnych śpiewać na chwałę Panu Bogu uświetniła piętnastą rocznicę wyboru Kard. Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową, pierwszego w historii Kościoła – Papieża Polaka. Dziś możemy powiedzieć Jana Pawła II Wielkiego. Dzień tej jest również zapisany w kartach kalendarza jako data powstania chóru parafialnego przy Polskiej Misji p.w. Świętej Trójcy. Idąc za słowami św. Augustyna, który powiedział, że „kto śpiewa, ten dwukrotnie się modli”, chór przybrał nazwę „Śpiewajmy Panu”. O słuszności tego wyboru przekonał nas również Jan Paweł II, pisząc w swojej autobiografii „(…) modlić się można i trzeba na różne sposoby. Piosenka, śpiew łączy ludzi. Rozmowa łączy, wymiana myśli łączy, ale śpiew jeszcze bardziej łączy i zespala, kiedy ludzie zaczynają wspólnie śpiewać, powstaje w nich coś nowego.”

Obecnie chór liczy ponad 20 osób śpiewających a’capella w układzie czterogłosowym. Chór swoim śpiewem ubogaca wszystkie święta kościelne i ważne wydarzenia w Polskiej Misji. W swoim repertuarze posiada pieśni religijne i patriotyczne. Stąd też wielokrotnie na zaproszenie Kongresu Polonii Amerykańskiej i Polskich Weteranów uświetniał ich uroczystości i obchody rocznicowe.

Chór wspólnie z innymi chórami parafialnymi miasta Chicago brał udział w ogromnym przedsięwzięciu kulturalnym, jakim była siedemdziesiąta prezentacja Nieszporów Ludźmierskich w dniu 20 marca 1999 w kościele na Trójcowie. Inspiracją do powstania tych nieszporów było święto odzyskania niepodległości przez Polskę. Psalmy do nich napisał Leszek Aleksander Moczulski a muzykę skomponował Jan Kanty Pawluśkiewicz. Nieszpory te zostały również wykonane w Bazylice św. Jacka oraz w znanym kościele św. Patryka w Nowym Yorku.

Drugim znaczącym wydarzeniem w historii chóru był współudział w wielkim koncercie z okazji osiemdziesiątej rocznicy urodzin Jana Pawła II, w czasie którego chór zaśpiewał utwór „Angelus”. To wzruszające oratorium napisane zostało na zamówienie klasztoru na Jasnej Górze i rozpoczyna się modlitwą „Zdrowaś Maryjo”, którą skomponował jeden z największych polskich kompozytorów Wojciech Kilar. Koncert odbył się w dniu 18 maja 2000 roku w kościele na Trójcowie.

Chór „Śpiewajmy Panu” – prowadzą państwo Góreccy.

Konstytucja o Liturgii mówi: „Liturgia jest szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła i jednocześnie jest źródłem, z którego wypływa cala jego moc” (KL 10).

W dokumencie tym ojcowie Soboru Watykańskiego II wspominają także o zasadach wynikających z hierarchicznego i społecznego charakteru liturgii. Wskazują oni na to, że czynności liturgiczne nie są czynnościami prywatnymi, lecz kultem Kościoła, będącego sakramentem jedności, a Kościół to lud święty, zjednoczony i zorganizowany pod zwierzchnictwem biskupów. Czynności liturgiczne należą do całego Ciała Kościoła, poszczególnych natomiast członków dosięgają w różny sposób zależnie od święceń, urzędów i czynnego udziału.

Lektorzy, tak jak ministranci, komentatorzy i członkowie chóru spełniają funkcję liturgiczną wynikającą z ich posługi. Ustanowieni są oni do czytania Słowa Bożego w czasie Mszy św. oraz innych obrzędów świętych. Mogą oni także w razie braku kantora recytować psalmy między czytaniami, zapowiadać intencje modlitwy powszechnej.
W naszej parafii grupa lektorów została reaktywowana w 1988 roku, kiedy dyrektorem Polskiej Misji Duszpasterskiej im. Świętej Trójcy został ks. Władysław Gowin. Lektorzy czytają Słowo Boże podczas Mszy św., zapowiadają intencje modlitwy powszechnej oraz czytają wprowadzenie przed rozpoczęciem liturgii. Podczas swoich spotkań z księdzem opiekunem czytają i rozważają Pismo Święte.

Posługa lektorów wymaga, aby ich uczestnictwo we Mszy św.
było świadome, czynne i owocne (KL 11).

Opiekunem lektorów jest ks. Wiesław Wójcik SChr, koordynator Elżbieta Majchrowska

„Sprzedajcie Wasze mienie i dajcie na jałmużnę.
Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie,
gdzie złodziej się nie dostanie ani mol nie niszczy.
Bo gdzie jest skarb Wasz tam będzie i serce Wasze”
(ŁK 12, 33-34)

Grupa Marszałków, tak jak ministranci, lektorzy i chór należą do służby liturgicznej ołtarza. Do grupy tej wybierani są mężczyźni spośród grona szanowanych i godnych zaufania parafian.

W Polskiej Misji Duszpasterskiej funkcję tę sprawują panowie, którzy co niedzielę zbierają ofiary pieniężne na potrzeby kościoła, remont świątyni oraz różne składki okolicznościowe np. na archidiecezję, stolicę św. Piotra. Odpowiedzialne osoby liczą ofiary i zsumują je. Grupa liczy 16 osób.

Służba marszałkowska w naszej parafii dba także o porządek podczas procesji eucharystycznych, podczas spotkań festiwalowych oraz w czasie rekolekcji i większych uroczystości wspólnotowych. Panowie marszałkowie współpracują z radą parafialną przy sprzedaży biletów na Sylwestra, loterię i festiwal.

Możemy ich rozpoznać po stroju, którym jest granatowa marynarka i biała koszula oraz znaczkach z napisem „USHER”.

Marszałkowie – odpowiedzialny Tadeusz Bukowski.

Serce moje jest mocne, Boże, mocne serce moje, zaśpiewam i zagram.
Zbudź się duszo moja, zbudź się harfo moja i cytro(…)
Wśród ludów będę chwalić Cię Panie, zagram wśród narodów.
(Ps 67, 8-10)

Inicjatorem powstania Polonijnej Orkiestry Dętej „Trójcowo” był ks. Władysław Gowin SChr, Dyrektor Polskiej Misji Duszpasterskiej. W kronice parafialnej ks. Gowin napisał: W pierwszym roku mego pobytu postanowiłem urządzić procesję Bożego Ciała, której tu od wielu lat nie było. Procesja odbyła się po Mszy św. o godz. 10:30 wokół kościoła. Ołtarze stanowiły zwykłe stoły. Może było wówczas 200 osób. Poprosiłem dwóch panów z orkiestry Średniej Szkoły Trójcy Świętej, by grali na trąbkach, bo było oczywiste, że w czasie takiej procesji orkiestra odgrywa wielką rolę. W swojej pogadance radiowej zaapelowałem, żeby Polacy, którzy grają na instrumentach dętych, zgłosili się do mnie, bo chcemy utworzyć orkiestrę.

Na apel księdza dyrektora odpowiedziało kilku muzyków, miedzy innymi Stanisław Kret. Miał on doświadczenie z Polski, gdyż grał w orkiestrze dętej w Nowym Sączu. Orkiestra rozpoczęła próby na instrumentach wypożyczanych każdorazowo ze Średniej Szkoły Trójcy Świętej. Wzrastająca liczba członków grupy spowodowała potrzebę zakupu instrumentów. Zostały one kupione i przywiezione z Polski, wszystkie stanowią własność Misji. W zdobyciu funduszy na ten cel z pomocą muzykom przyszedł Związek Narodowy Polski. Rozpoczęły się próby w każdą niedzielę.

Oficjalne rozpoczęcie działalności orkiestry w 1989 roku, zbiegło się z obchodami rocznicy Konstytucji 3 Maja, które muzycy uświetnili wykonaniem utworów patriotycznych.. Orkiestra oprócz rocznic świąt narodowych uświetnia uroczystości religijne (Boże Ciało, Pasterka, Rezurekcja) oraz uroczystości parafialne. Po upływie roku do grupy muzyków dołączył Kazimierz Murzański. W nie długim czasie został on kierownikiem i dyrygentem orkiestry, gdyż Stanisław Kret wyprowadził się z Chicago.

Obecnie Orkiestra stanowi zwartą, 30 osobową grupę ludzi młodych i starszych. Bardzo cenne jest zaangażowanie młodzieży w działalność orkiestry. Oni to uczą się i poznają utwory polskich kompozytorów i wiele pieśni żołnierskich. Orkiestra dla wielu tych młodych ludzi jest szkołą wiary, patriotyzmu i nauki polskich tradycji narodowych. Orkiestra nawiązała współpracę z Licealną Orkiestrą Dęta z Bychawy koło Lublina oraz z Orkiestrą Dęta z Łącka w województwie małopolskim.

Ważnym wydarzeniem w życiu Orkiestry był wyjazd do Zakopanego w 1997 roku, gdzie grupa spotkała i powitała Ojca Świętego, Jana Pawła II przy kościele św. Krzyża. Współpraca z orkiestrą z Bychawy zaowocowała zorganizowaniem ponownego wyjazdu do Polski w 1999 roku. Obie Orkiestry uczestniczyły w spotkaniu z Papieżem, Janem Pawłem II w Sandomierzu. Spotkania te pozostawiły niezapomniane wspomnienia w naszych sercach. W maju 2000 roku na zaproszenie Orkiestry przybyła do Chicago Licealna Orkiestra Dęta z Bychawy. Wspólnie wzięliśmy udział w paradzie w śródmieściu Chicago z okazji rocznicy Konstytucji 3 Maja.

Podczas wizyty Orkiestry z Bychawy zrodziło się pragnienie złożenia daru dla Ojca Świętego, Jana Pawła II, z okazji Jego 80 urodzin. Członkowie obydwu Orkiestr ufundowali złoty kielich i pateny, które zostały ofiarowane Papieżowi w maju 2001 roku podczas uroczystej Mszy św. na Placu Świętego Piotra. We Włoszech Orkiestra „Trójcowo” odwiedziła Monte Cassino, gdzie grała w czasie Mszy św., składając w ten sposób hołd poległym żołnierzom. Zwiedzanie Włoch objęło również Wenecję, Padwę i Asyż. W drodze powrotnej odwiedzono również Wiedeń, gdzie na wzgórzu Kleberga znajduje się polska parafia. Wszystkie te miejsca i spotkania pozostaną na zawsze w naszej pamięci. Parafia pod wezwaniem Świętej Trójcy stała się drugim domem dla członków Orkiestry, do której przychodzą, aby się spotkać i wspólnie pomuzykować.

Próby orkiestry odbywają się w niedziele o godz. 11:00AM, odpowiedzialnym jest
Waldemar Ruszała. Kapelmistrzem jest Mirosław Bogun.

Gdzie słyszysz śpiew,
tam idź, tam dobre serce mają.
Źli ludzie, mówię ci, źli nigdy nie śpiewają

Schola dziecięca „Dzieci Pana Boga” powstała we wrześniu 1999 roku. Po raz pierwszy schola zaśpiewała na Święta Bożego Narodzenia w 1999 roku. Zespół założony przez Marka Peca liczył 17 dzieci. Od 2001 roku do czerwca 2006 opiekunem scholi była s. Ewa Wittich MChr, a grupa powiększyła się do 48. członków. W 2002 roku powstała nazwa scholi „Dzieci Pana Boga”. W każdą niedzielę o godzinie 13. zachęca swoim śpiewem dzieci do wspólnej modlitwy według słów św. Augustyna Kto śpiewa dwa razy się modli.

Schola żywo angażuje się w życie Kościoła w Chicago. Brała udział w „Przeglądzie piosenki religijnej” w Chicago w październiku 2003 i 2004 roku. W roku 2002 schola nagrała płytę z kolędami. W tym samym roku wystąpiła na koncercie kolęd w parafii św. Jakuba w Chicago. Ogromnym przeżyciem dla wszystkich członków był wyjazd i koncert w parafii św. Krzyża w Minneapolis, MN. W listopadzie 2003 roku wszyscy członkowie scholi wraz z siostrą Ewą i grupą rodziców udali się na pielgrzymkę do Rzymu. Dzieci uczestniczyły w Audiencji Generalnej Ojca Świętego Jana Pawła II. To spotkanie pozostawiło w ich sercach niezatarty znak i jeszcze długo opowiadały o nim po powrocie.

„Dzieci Pana Boga” bardzo lubią śpiewać i chętnie uczestniczą w życiu parafii poprzez przygotowywanie i wystawianie jasełek, występy na festiwalach parafialnych. To umiłowanie śpiewu przez dzieci mobilizuje także ich rodziców do zaangażowania się w to, co się dzieje we wspólnocie parafialnej. Rodzice dzieci przygotowali już dwukrotnie obiady niedzielne w sali parafialnej, z których dochód przeznaczony był na remont świątyni. Również festiwalowa kuchnia w latach 2004, 2005 i 2006 była zorganizowana przez rodziców, których dzieci śpiewają w scholi. Przyjaźnie dzieci owocują zacieśnianiem się więzi między rodzicami.

Od września 2019 roku opiekunami zespołu są s. Małgorzata Tomalka, ks. Piotr Janas wraz z Waldemarem Ruszałą i Markiem Pecem. Zespół śpiewa podczas Mszy św. Rodzinnej w niedziele o godzinie 12:15. Także bierze udział w corocznej parafilanej Cecyliadzie jak i w parafialnym kolędowaniu. Zespół w ostatnim czasie brał udział w warsztatach muzycznych w Lawrence, wyjeżdzał na Wakacje z Bogiem do Yorkwille, a także brał udział w pielgrzymce do Amerykańskiej częstochowy i Sanktuarium Niepokalanego Poczęcia w Waszyngtonie.

Próby zespołu odbywają się w niedziele po Mszy o 12:15 pm. 

Serdecznie zapraszamy !!!

Zespół młodzieżowy śpiewa podczas wieczornych mszy świętych w niedziele (co dwa tygodnie). Animuje także śpiew podczas mszy szkolnych, rekolekcji dla Polskiej Szkoły, itp. Próby Zespołu odbywaja się w niedziele o godz. 6:00pm. Opiekunem Zespołu jest ks. Piotr.

Zespół „Vox Domini” śpiewa podczas niedzielnych wieczornych Mszy świętych (co dwa tygodnie), animuje śpiew podczas piątkowych liturgii, a także uwielbia Boga śpiewam podczas forum charyzmatycznego i adoracji. Próby zespołu odbywają się w w niedziele o godz. 6:00pm. Zespół prowadzi Marzena Włosek .

To wspólnota „młodzieży pracującej”. Nie ma tu granic wiekowych ale większość z nas jest w wieku 24-34 lat. Grupa Duc in Altum spotyka się w III niedzielę o 6pm na plebanii. Opiekunem jest ks. Piotr.
Podczas spotkań rozważamy Pismo Święte, modlimy się i dyskutujemy na tematy związane z wiarą, Kościołem lecz nie tylko. 

---

---

 Wspólnota angażuje się w organizację wydarzeń w naszej Parafii. Między innymi „Msza Św dla Singli”, zabawa walentynkowa, sianko wigilijne. Duc in Altum to także wspólne wyjazdy na rekolekcje i pielgrzymki, czy też na narty lub po prostu do kina. Geneza: Duc in Altum to zawołanie Jezusa do Świętego Piotra. Kiedy kolejny połów okazał się porażką usłyszał by wypłynąć na głębię i jeszcze raz zarzucić sieci. By się nie poddawać i zaufać.  „Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać.” Są to takze słowa Świętego Jana Pawła II podczas spotkania młodych w Lednicy w 2001 roku.  „Duc in altum! Dziś te Jezusowe słowa kieruję do każdego i każdej z was: Wypłyń na głębię! Zawierz Chrystusowi, pokonaj słabość i zniechęcenie, i na nowo wypłyń na głębię! Odkryj głębie własnego ducha. Wnikaj w głębie świata. Przyjmij słowo Chrystusa, zaufaj Mu i podejmij swą życiową misję. Ludzie nowego wieku oczekują twojego świadectwa. Nie bój się! Wypłyń na głębię! – jest przy tobie Chrystus. Sercem obejmuję każdego i każdą z was. Stale proszę Boga, aby prowadził was przez życie w świetle i mocy Ducha Świętego. Niech łaska Chrystusa zawsze wam towarzyszy. 

                                           Z serca wam błogosławię: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego . „

---

Spotkanie w I niedzielę po Mszy św.
o godz. 12:15PM, prowadzą ks. Piotr i Aneta Adamski

Całonocne czuwania odbywają się w I piątki miesiąca po wieczornej Mszy św. o 7:30PM – odpowiedzialna jest Danuta Grabiec.

Katecheza dla dorosłych – Lectio Divina w każdą niedzielę
po Mszy św. o godz. 4:00PM – prowadzi Danuta Grabiec.

W Fatimie i wielu innych objawieniach w Polsce i na świecie Maryja – Matka Boża i nasza, prosi, by modlić się na Różańcu. W naszej Parafii Bractwo Żywego Różańca, zostało założone w odpowiedzi na wprowadzenie przez Jana Pawła II czwartej części Różańca Świętego oraz ustanowienia Roku Różańca. 5 stycznia 2003 roku Ks Paweł Bandurski wraz z siostra Genowefą Potaczałą założyli 4 pierwsze Koła Żywego Różańca. Z biegiem czasu do Bractwa Żywego Różańca zapisywały się kolejne osoby i powstawały kolejne Róże – dziś nasza grupa składa się z 11 Róż dorosłych, jednej młodzieżowej i jednej dziecięcej róży. W ciągu 20 lat działaności na Trójcowie, mieliśmy zaszczyt mieć wielu wspaniałych opiekunów duchowych: ks Pawła Bandurskiego, ks Andrzeja Maślejaka, ks. Roberta Nalepkę, ks, Roberta Będzińskiego. Obecnym opiekunem duchowym Róż jest Ks. Proboszcz – Ks. Andrzej Totzke, SCHR.

Członkowie Róż są tak zorganizowani, że razem tworzą grupy: po 20 osób tak, by był przez nich codziennie odmówiony cały Różaniec (4 części czyli 20 tajemnic).
Ojciec święty Jan Paweł II w liście apostolskim „Rosarium Virginis Mariae” zachęcał: „weźcie znów ufnie do rąk koronkę Różańca, odkrywając ją na nowo w świetle Pisma Świetego”. Wiemy że modlitwa różańcowa ma moc egzorcyzmu tzn. bardzo boi się i nie lubi jej szatan. Wiemy też, że na tych 20 osób modlących się przez cały miesiąc spływają łaski, jakby to oni sami odmawiali nie 10 razy Zdrowaś Maryjo, a 50 razy Zdrowaś Maryjo, bo na tym polega modlitwa wspólnotowa, modlitwa wstawiennicza.

Celem Kół Żywego Różańca jest modlitwa w intencji Kościoła Świętego i świata; w intencji parafii, osób chorych ze wspólnoty oraz w specjalnych intencjach wyznaczonych na dany miesiąc. Modlitwa różańcowa stanowi ratunek dla świata i grzeszników. Jak tonącemu podaje się koło ratunkowe, tak Matka Boża podała nam łańcuch modlitwy różańcowej.

W naszej parafii poszczególne Róże, w każdą niedzielę o godzinie 09:30 am odmawiają wspólnie różaniec. Natomiast w każdą pierwszą sobotę, spotykamy się na modlitwie różańcowej o godz. 6:30 pm i na Mszy Św. po której jest procesja światła, a pózniej zmiana tajemnic różańcowych.

Bardzo zachęcamy do odmawiania codziennie jednego dziesiątka różańca przynależąc do konkretnej Róży Różańcowej. Chętnych prosimy o imienne zapisanie się po Nabożeństwie Pierwszosobotnim w sali pod kościołem.

Patroni Róż Różańcowych na Trójcowie:

1. bł. Karolina Kózkówna
2. św. Maksymilian Kolbe
3. św. Antoni Padewski
4. św. Faustyna Kowalska
5. św. Teresa od Dzieciątka Jezus
6. św. Charbel Makhlouf
7. św. Jan Paweł II
8. św. Franciszek z Asyżu
9. św. Rita z Cascia
10. św. Józef
11. bł. kard. Stefan Wyszyński (Róża Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla)

Z Historii Żywego Różańca

„Różaniec nas zbawi, różaniec nas wesprze w trudach codziennego życia. Wróćmy do różańca na co dzień, a odnajdziemy pokój Chrystusowy, jakiego świat dać nie może.” – Kard. August Hlond.

W Kościele katolickim są dwie modlitwy zdolne wstrząsnąć niebem i ziemią. Są nimi Msza święta i Różaniec. Msza święta jest ofiarą Jezusa Chrystusa, a Różaniec modlitwą Jego Matki. To dzisiejszemu światu, w którym człowiek jest zrozpaczony i zagubiony, kiedy stracił sens i cel swojego życia – Maryja daje do ręki obronę i ratunek: RÓŻANIEC.
Różaniec to łańcuch bezpieczeństwa na stromej skale szczytów górskich. Nie wolno się zatrzymać na żadnej tajemnicy. Trzeba iść dalej. Bo pełnia życia jest u szczytu (bł. kard. Stefan Wyszyński).
Zwyczaj odmawiania 150 Ojcze nasz i 150 Zdrowaś Maryjo ukształtował się w XI wieku w oparciu o tradycję monastyczną. W klasztorze Kartuzów w Trewirze zapoczątkowano rozważanie tajemnic różańcowych, a dominikanie podzielili różaniec na 15 dziesiątek oraz 3 części: radosną, bolesną i chwalebną. W XVI wieku różaniec był znany i odmawiany przez ludzi w wielu krajach Europy. Zmianę w różańcu wprowadził Jan Paweł II, 7 października 2002 roku dodając do trzech istniejących części – tajemnice światła. W naszej wspólnocie parafialnej obecnie (2023) istnieje jedenaście Kół Żywego Różańca osób dorosłych. Pierwsi członkowie zostali przyjęci 5 stycznia 2003 roku. Wtedy to powstały 4 róże, zaś piąta została założona jesienią tego samego roku. Członkowie Żywego Różańca rozważają tajemnice zawarte w Ewangelii i starają się żyć według jej wskazań. Przez odmawianie codzienne jednego dziesiątką różańca, rozważają oni tajemnice życia Jezusa i Jego Matki, pochylają się nad ogromem cierpienia Syna Bożego oraz Jego Zmartwychwstaniem.

Różaniec odmawiany przez członków Żywych Róż jest hołdem oddanym Maryi. Stanowi też cudowny środek uświęcenia człowieka i jego postępu duchowego. Ta szkoła życia chrześcijańskiego kształtowała się przez wieki.

Dobremu Bogu pragniemy zawsze zanosić nasze dziękczynienie i wdzięczność za otrzymane łaski. Pragniemy podziękować za założycieli Bractwa Żywego Różańca, opiekunów oraz wszystkich obecnych, byłych i przyszłych członków, oraz za nieustanną opiekę nad nami podczas 20 lat istnienia Bractwa Żywego Różańca.

Młodzieżowa wspólnota przy parafii Trójcy Świetej. Wspólnota spotyka się w pierwszy czwartek miesiąca po Mszy św. o godzinie 7:30pm. Podczas spotkania młodzież prowadzona przez księdza pogłebia swoją wiarę. Na spotkaniach poruszamy kwestie duchowe w naszym życiu a także kwestie życiowe i codzienne. Młodzież także pomaga księdzu w organizowaniu akcji duszpasterskich dla młodzieży. Serdecznie zapraszamy młodzież od 7 klasy w wzwyż do włączenia się do naszej wspólnoty „Laboratorium Wiary”.

„Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte. Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować”.(św. Jan Paweł II – Spotkanie z młodzieżą, Gdańsk, 1987 r.)

Jan Paweł II podczas Mszy św. w Kaliszu 4 VI 1997 tak powiedział o św. Józefie: „Józef, oblubieniec Maryi Dziewicy, przybrany ojciec Jej Syna, nie był kapłanem, ale miał udział w kapłaństwie powszechnym. On, jako Ojciec i opiekun Jezusa mógł trzymać Go i nosić na swoich rękach. Dlatego kapłani zwracają się do św. Józefa z gorącą prośbą o to, żeby mogli z taką czcią i z taką miłością sprawować Eucharystyczną Ofiarę, z jaką On spełniał swoją misję przybranego ojca Syna Bożego. Te ręce, które dotykają Ciała Eucharystycznego Chrystusa pragną wyjednywać u św. Józefa łaskę takiej czystości i takiej czci, jaką ten święty cieśla z Nazaretu okazywał swojemu przybranemu Synowi”.

Kult św. Józefa już w VIII wieku zaczął przybierać różne formy liturgiczne: obchodzono święta, układano modlitwy, formularze mszalne. Jednakże dopiero w XVI wieku uroczystość ku czci św. Józefa w dniu 19 marca wprowadzono w całym Kościele. Wtedy to też powstało wiele bractw i towarzystw ku czci przybranego ojca Jezusa. Zawsze były to organizacje skupiające tylko mężczyzn i młodzież męską. Papież Pius XII dzień 1-go maja ustanowił świętem Józefa Robotnika, a Pius IX ogłosił św. Józefa patronem Kościoła Powszechnego. Czczony jest św. Józef również jako patron dobrej śmierci.

W naszej parafii Towarzystwo Świętego Józefa zostało reaktywowane 19 marca 2006 roku. Swymi korzeniami Towarzystwo to sięga 1871 roku i było bardzo aktywne w latach tworzenia parafii Świętej Trójcy oraz w budowie pierwszego i obecnego kościoła.

Reaktywowane Towarzystwo nawiązuje do idei dawnego Towarzystwa Świętego Józefa w naszej parafii a jego członkowie pragną żyć duchowością św. Józefa. Obecnie grupa ta liczy 40 osób. Czciciele św. Józefa uczą się jak, na co dzień żyć z Chrystusem i dla Jego chwały. Święty Józef jest wzorem delikatności względem kobiet i wzorowego życia rodzinnego opartego na wzajemnej miłości, szacunku, życzliwości i dobroci.

Opiekunem duchowym Mężczyzn Świętego Józefa jest ks. Piotr Janas, SChr. Mężczyźni św. Józefa spotykają się w pierwsze środy miesiąca na wieczornej Mszy świętej i nabożeństwie o 7:30 PM.

Polski Program Katechetyczny – niedziela,
godz. 11:00AM -1:15PM. Koordynator – s. Małgorzata

Polskę szczególnie umiłowałem,
a jeżeli posłuszna będzie Mojej woli, wywyższę ją w świętości i potędze.
Z niej wyjdzie iskra, która przygotuje świat na ostateczne przyjście Moje
(Dz 1732).

Wspólnota Rycerzy Miłosierdzia Bożego w parafii Świętej Trójcy istnieje od 2004 roku. W roku tym przypadało wspomnienie św. Faustyny Kowalskiej. Kapelanem grupy jest ks. Mariusz Lis SChr, animatorem pani Danuta Grabiec. Wspólnota liczy obecnie około 60 osób i stale wstępują do niej nowi członkowie.

Rycerze Miłosierdzia Bożego w codziennym życiu pragną realizować duchowość przekazaną przez Jezusa św. Faustynie Kowalskiej. Członkowie grupy pragną pomagać ludziom żyjącym w dzisiejszym świecie, aby ściślej zjednoczyli się z Bogiem Miłosiernym w myśl orędzia nie zazna ludzkość spokoju dopóki nie zwróci się do źródła miłosierdzia mojego. (Dzienniczek 699).

Rycerze pragną wynagrodzić Miłosierdziu Bożemu za obojętność i zniewagi świata. Przez swoją pracę pragną służyć Kościołowi i swoim przykładem życia pociągać innych, aby wszyscy osiągnęli zbawienie, modlą się za umierających.

Nieodzownymi elementami kultu Rycerzy Miłosierdzia Bożego jest obraz „Jezu ufam Tobie”, koronka do Bożego Miłosierdzia oraz odprawiane w miarę możliwości Godziny Miłosierdzia.

Grupa spotyka się w każdą niedzielę w godzinach od 15:00 do 16:00, kiedy odprawiana jest wspólnotowa Godzina Miłosierdzia przed Jezusem wystawionym w Najświętszym Sakramencie i relikwiach św. Faustyny.

Z inicjatywy Rycerzy po raz pierwszy w Chicago, w roku 2005 na falach radiowych, została odprawiona dziewięciodniowa nowenna przed Świętem Miłosierdzia Bożego. Wspólnota zorganizowała w parafii uroczystość z okazji setnej rocznicy urodzin św. Faustyny, na której wyświetlono film „Oratorium o Bożym Miłosierdziu”, sprowadziła też z Polski obraz „Jezu ufam Tobie”; kopię tego, który był namalowany w obecności św. Faustyny. Rycerze zorganizowali kilka pielgrzymek, z których dochód przeznaczyli na renowację kościoła Świętej Trójcy. Wspólnota Rycerzy Miłosierdzia Bożego zdeklarowała się też ufundować ołtarz boczny Bożego Miłosierdzia. Członkowie zgłębiają swoją duchowość na comiesięcznych spotkaniach formacyjnych, na których uczą się nowych pieśni o Bożym Miłosierdziu i czytają wspólnie „Dzienniczek św. Faustyny”.

Rycerze Miłosierdzia Bożego – II niedziela, godz. 3:00PM
i IV niedziela miesiąca spotkanie formacyjne,
godz. 5:00PM – prowadzi Danuta Grabiec, ks. Wiesław

Życząc wam w tym duchu, drodzy Bracia i Siostry w podeszłym wieku,
abyście pogodnie przeżywali lata, które Bóg przeznaczył każdemu z was,
pragnę zarazem bardzo otwarcie podzielić się z wami uczuciami,
jakich doznaję u schyłku mego życia.
Mimo ograniczeń mego wieku bardzo wysoko cenię sobie życie
i umiem się nim cieszyć. Dziękuję za to Bogu!
Pięknie jest służyć aż do końca sprawie Królestwa Bożego.
Jan Paweł II, Do moich Braci i Sióstr – ludzi w podeszłym wieku.

Od kilkunastu już lat w naszej parafii działają i spotykają się seniorzy. Tą grupą opiekuje się ks. Wiesław Wójcik, SChr. Comiesięczna Eucharystia, wspólna modlitwa, a później towarzyskie spotkania wyznaczają rytm życia uczestników klubu seniora. Tej grupie nie są obce wspólne wycieczki, pielgrzymki i zabawy. Patronem tej wspólnoty jest święty Jan Paweł II, który u schyłku swego życia potrafił wspaniale ukazać wartość życia dojrzałego, mimo iż naznaczonego cierpieniem, to jednak pełnego radości i zaufania Bogu.

Jeden z pisarzy stwierdził: „Życie nie jest długą, spokojną rzeką, która płynie z gór do morza – i gubi się w nim. Starzenie się to długie lata terminowania, a nawet nowa przygoda. Przygoda głównie duchowa. Nie ciężar, lecz dar. Nie utrata, lecz szansa. Nie czas niepowodzenia, lecz łaski. Trzeba się więc do niej przygotować, ponieważ w pewnym stopniu jest prawdą, że mamy taką starość, na jaką zasłużyliśmy. Starość jest dziedzictwem naszej młodości. Wieczór ukazuje, jaki był dzień”.

Można powiedzieć, że nasza wspólnota seniorów stara się na tym etapie swojego życia wpatrywać się w przykład swojego Orędownika Jana Pawła II. Potrafił On jak nikt inny ukazać, czym jest młodość ducha w życiu dojrzałym, naznaczonym cierpieniem. Dla Niego jak ktoś powiedział: „Każda chwila była nowa, złożona zarazem z rzeczy przygniatających porywających. Bo przecież starzejemy się za każdym razem, gdy zamykamy się w sobie, za każdym razem, gdy liczymy swe kroki, za każdym razem, gdy spoglądamy w przeszłość. Stajemy się młodsi za każdym razem, gdy patrzymy w przyszłość, bliższą lub dalszą, za każdym razem, gdy wysłuchujemy, zanim osądzimy, za każdym razem, gdy umiemy zmienić zdanie, za każdym razem, gdy troszczymy się o innych, za każdym razem, gdy się cieszymy z nowego spotkania, za każdym razem, gdy się zachwycamy, za każdym razem, gdy kochamy”. Taki był nasz Papież i takiego Człowieka wspólnota seniorów chce naśladować.

Mówiąc o naszych seniorach nie sposób zapomnieć o modlitwie, której to szczególnie dedykują oni swój czas. „Mówi się, że modlitwa jest cechą szczególną podeszłego wieku, ponieważ wtedy ma się czas. Nie jest to jednak prawdą w odniesieniu do modlitwy, którą się odmawia lub, którą się odklepuje nieuważnie. Prawdziwa modlitwa to ta, która rodzi się w głębi nas, w każdej chwili, przy każdej okazji. Ze słów zwykłych lub ze słów nowych. Przyzwyczajamy się do słownictwa, przyzwyczajamy się do języka. Słowa również się starzeją i zużywają. Trzeba odświeżyć swój język, jak odświeża się twarz – i serce. Nie po to, by wyglądać młodo, lecz by być młodym. Modlitwa jest sposobem na wyjście z  samotności, która jest największym niebezpieczeństwem podeszłego wieku. Łącząc nas z Bogiem, wiąże nas z innymi. Jest bowiem siłą, o którą prosimy i którą dajemy jedni drugim. Siłą tajemniczą, lecz działającą. Sekretem pogody ducha. Sekretem radości. Sekretem młodości, do której mimo wieku wciąż jesteśmy wzywani”. Czerpiąc z doświadczenia przeżytych lat seniorzy wraz z innymi grupami budują wspólnotę parafii. Swoją modlitwą, ofiarowanym cierpieniem i zaangażowaniem w różne dzieła parafii pomnażają jej dobro. Podobnie jak w szanującej się rodzinie cenimy naszych seniorów, czerpiąc z ich bogatej historii oraz ucząc się od nich pogody ducha pośród zmiennych kolei życia.

Spotkania w trzeci czwartek miesiąca o 2:30 PM.

see:

https://www.wmkchicago.org/

https://www.domowykosciol.org/

“Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię..”-

Mówi do nas Jezus w Ewangelii Mateuszowej (Mt. 11,28). Czym utrudzony jestem ja, moja rodzina, bliscy mi ludzie? Czym obciążeni moi współpracownicy, osoby ze środowiska, w którym żyje na co dzień? Pewnie większość z nas, odpowiadając na to pytanie, zgodnym chórem stwierdzi,że utrudzeni i obciążeni jesteśmy sprawami życia codziennego, ale nade wszystko naszymi chorobami. Chorobami, które dotykają nie tylko ludzi w podeszłym wieku, ale coraz częściej ludzi młodych, mających całe życie przed sobą. Naszych najbliższych lub nas samych. Naturalną koleją rzeczy jest to, że człowiek chory zwraca się o pomoc do lekarza, który otacza pacjenta medyczna opieka. Często zdarza się jednak, że terapia jest nieskuteczna. Chory kierowany jest do kolejnych specjalistów, którzy mimo wszelkich starań nie potrafią mu pomóc. Bywa i tak, że zaczyna szukać pomocy na własną rękę, udając się do rożnego rodzaju uzdrowicieli lub bioenergoterapeutów. Stan zdrowia jednak nie ulega poprawie, pogrążając człowieka w coraz większym cierpieniu.
…A Pan z ogromną miłością i wyczekiwaniem mówi: “Przyjdźcie do Mnie wszyscy,którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.” Jezus Chrystus, Największy i Najlepszy Lekarz jest zawsze z nami. Żywy i Prawdziwy pragnie nas uwalniać z brzemienia chorób,nie mniej niż z naszych grzechów. Chce nas uzdrawiać z chorób fizycznych i duchowych, pragnie leczyć nasze zranione serca. Przychodzi z łaską przebaczenia, pragnie uwalniać nas z nałogów, wszelakich zniewoleń. Jezus kocha nas całych, takimi jakimi jesteśmy. Nie jesteśmy Mu obojętni, i nic w nas nie jest dla Niego za mało ważne. Możemy Mu powierzyć wszysko – nasze ciało, umysł, serce. Pan czeka, abyśmy uczynili pierwszy krok – uchylili drzwi naszego serca na Jego milość i prowadzenie.

Potrzebujesz pokrzepienia, pocieszenia, uzdrowienia, szukasz Żywego Boga? Przyjdź na Mszę Św. z modlitwą o uzdrowienie. Jezus czeka na Ciebie z miłością,darem uzdrowienia, pragnie spotkać się z Tobą!
PRZYJMIJ JEGO ZAPROSZENIE !!!

Spotkania naszej grupy obywaja sie w każdy piątek po Mszy o 7:30 wieczorem. Zapraszamy!!!!

Msze św. z modlitwą o uzdrowienie odbywają się w naszym kościele
w każdy pierwszy piątek miesiąca po mszy o 7:30 wieczorem. Podczas Mszy Św. i modlitwy o uzdrowienie posługuje zespół “Vox Domini”.

Dobrze postąpiłeś,
że powziąłeś zamiar zbudowania domu dla mego imienia,
bo wypłynęło to z twego serca.(1Krl 8, 18-19)

Od początku istnienia Polskiej Misji Duszpasterskiej w 1988 roku trzeba było dokonywać napraw i ulepszeń w kościele, na plebani i w szkole. Blisko stuletnie budynki wymagały gruntownej konserwacji. W 2002 roku w swoim sprawozdaniu ze stanu materialnego Polskiej Misji Duszpasterskiej w Chicago ks. dyrektor Władysław Gowin napisał: „sądzę, że niedługo trzeba będzie pomyśleć o zmianie dachu na kościele. Dach jest w nienajlepszym stanie”.

Chcąc sprostać tym wezwaniom, ks. Paweł Bandurski, po objęciu funkcji dyrektora Misji, powołał do istnienia w maju 2003 roku Radę Kontraktorów. Ten zespół mężczyzn, pracujących na co dzień w różnych dziedzinach i specjalnościach związanych z budownictwem, swoją fachową wiedzą, doświadczeniem i radą, wspiera ks. Proboszcza w pracach remontowych kościoła. Członkami rady są parafianie: Wojciech Gago, Marian Grzebień, Zbigniew Ignas, Tadeusz Kasia, Jan Koszyk, Bogdan Ogórek i Robert Wasilewski.

Nieocenioną rolę spełnia Rada przy analizie kontraktów i zawieraniu umów z wykonawcami. Dzięki ich poradzie łatwiejszym się staje odpowiedni wybór głównego wykonawcy. Ksiądz Dyrektor szczegółowo omawiał z Radą Kontraktorów remont dachu (wiosna-jesień 2003), remont katakumb (styczeń-marzec 2004), odnowienie wież kościoła (kwiecień 2004-2005), wymianę nagłośnienia, odnowienie wnętrza kościoła i inne naprawy związane z utrzymaniem i konserwacją budynków. Fachowe konsultacje udzielane przez Radę oraz bezpośrednie zaangażowanie jej członków w naprawę i konserwację budynków przyczyniają się do dużych oszczędności.

Członkowie Rady kontraktorów są przykładem właściwego wykorzystania darów i charyzmatów otrzymanych od Boga do pomnożenia dobra wspólnoty, do której należą. Chodzi o to, aby tworzący parafię odczytując własne obdarowanie, służyli wspólnocie według otrzymanych talentów i możliwości.

Rada Finansowa – Przewodniczący Jan Kandefer

„Do Rady… należy dobrać wiernych w ten sposób,
żeby jej skład był rzeczywistym odzwierciedleniem całej części
Ludu Bożego”
Kodeks Prawa Kanonicznego kan.#512 par.2

Rada parafialna przy kościele Świętej Trójcy istnieje nieprzerwanie od 1873 roku. Różne były dzieje rady i jej skład osobowy. Rada zawsze służyła Trójjedynemu Bogu. i całej Wspólnocie Parafialnej. Jej zadaniem było też utrzymanie łączności z różnymi grupami i organizacjami istniejącymi w parafii.

W połowie lat osiemdziesiątych zaistniało niebezpieczeństwo zamknięcia parafii i kościoła Świętej Trójcy z powodu drastycznie zmniejszającej się liczby parafian. Członkowie Rady, a szczególnie p. Stefania Pietruszka zabiegali o to aby kościół nie został zamknięty. Starania te zostały uwieńczone sukcesem dnia 14 lutego 1988 roku, kiedy to kard. Joseph Bernardin ustanowił Polską Misję Duszpasterską. Zapoczątkowało to nową erę w życiu Parafii. W pewnym sensie – powrót do przeszłości – duszpasterstwo w języku polskim, jak również dynamiczny rozkwit działalności niezbędny w sprostaniu nowym wyzwaniom. Rada służyła w odbudowie i przywracaniu świątyni jej pierwotnej funkcji. Wspierała ks. proboszcza pomocą i modlitwą w działalności i służbie na rzecz parafii.

W 2002 roku Dyrektorem Misji został ks. Paweł Bandurski, SChr. W związku rozwojem działalności parafii i przygotowaniami do Jubileuszu 100-lecia konsekracji świątyni, decyzją ks. proboszcza Rada została powiększona do 12 osób.

Zebrania Rady odbywają się raz w miesiącu. Celem tych spotkań jest pomnażanie dobra duchowego i materialnego, omawianie bieżących spraw z życia parafii, planowanie uroczystości, remontów, dzielenie się spostrzeżeniami, potrzebami oraz próby rozwiązania kłopotów.

Rada Parafialna od szeregu lat organizuje rodzinną zabawę sylwestrową, której centrum jest Msza święta o północy. Jest to wspólna zabawa dla dzieci i rodziców powiązana z różnymi konkursami. Od roku 2004 przy pomocy wszystkich grup istniejących w parafii jest organizowany Festiwal Parafialny. Jest ważne wydarzenie kulturalne, które prezentuje bogactwo życia we Wspólnocie Parafialnej.

Przedstawiciele Rady mają swojego przedstawiciela w Radzie Kardynała przy Archidiecezji Chicago, w czasie wizytacji parafii spotykają się z władzami Zakonu Księży Chrystusowców. Członkowie Rady w większości są także zaangażowani w innych grupach parafii, inspirując je do działania.

Wszelkie prace i inicjatywy podejmowane przez Radę trafnie odzwierciedlają słowa św. Franciszka z Asyżu:

Wszechmogący, wiekuisty, sprawiedliwy i miłosierny Boże, daj nam czynić dla Ciebie to, o czym wiemy, że tego chcesz, i chcieć zawsze tego, co się Tobie podoba, abyśmy wewnętrznie oczyszczeni, wewnętrznie oświeceni i rozpaleni ogniem Ducha Świętego, mogli iść śladami umiłowanego Syna Twego, Pana naszego Jezusa Chrystusa, i dojść do Ciebie, Najwyższy, jedynie dzięki Twojej łasce, który żyjesz i królujesz, i odbierasz hołd w doskonałej Trójcy i prostej Jedności, Bóg wszechmogący, przez wszystkie wieki wieków. Amen. (Św. Franciszek z Asyżu, Pisma)

Jeśli myślisz, że Chrystus już umarł w twojej duszy, pamiętaj, że jest to złudzenie, ponieważ nawet jeśli zapomnisz o Chrystusie, On nie umrze. On żyje i przez swoją miłość do was wyprowadzi was w ostatniej chwili z nędzy zapomnienia o Bogu i być może niewiary i doprowadzi was do Ojca. bł. kardynał Stefan Wyszyński, Druga kromka chleba.

Wspólnota Anawim jest organizacją charytatywną założoną w 1989 roku, która służy polskiej społeczności imigracyjnej. Nazwa pochodzi od hebrajskiego słowa «anawim», co oznacza „tych, którzy pozostają wierni w trudnych chwilach.” Społeczność Anawim wita tych, którzy mają niewielkie środki lub nie mają ich wcale, którzy zmagają się z uzależnieniem od alkoholu lub innych substancji, którzy podjęli osobiste zobowiązanie do szukania pomocy, ale znajdują się bez bezpiecznej przystani.
Działamy jako dom trzeźwości w okresie detoksykacji rezydenta, wymagając zewnętrznego wsparcia doradczego podczas pobytu w ośrodku. Nie jest to obiekt pobytu długoterminowego. W domu Anawim zabronione jest spożywanie napojów alkoholowych lub zażywanie narkotyków , a zasada trzeźwości jest ściśle przestrzegana. Kto nie przestrzega tej zasady, jest „wyprowadzany” z domu.
Oczekuje się, że mieszkańcy wrócą do społeczeństwa. Oznacza to pójście na terapię, znalezienie pracy i przestrzeganie zasad domu.
Charakterystyczną cechą wspólnoty jest przede wszystkim troska o duchową odnowę osób, którym się służy. W domu znajduje się kaplica, w której mieszkańcy spotykają się na wspólne modlitwy. W każdy czwartek w kaplicy odbywa się wystawienie Najświętszego Sakramentu. Stwarza to możliwość osobistej adoracji Jezusa w Eucharystii. Członkowie wspólnoty starają się znaleźć w tym dniu czas na spotkanie z Chrystusem, na rozmowę z Nim. Powierzają Mu swoje problemy i czerpią od Niego siłę, aby przezwyciężyć swoje uzależnienia i zastanowić się, w jaki sposób bardziej pozytywna droga, z wysiłkiem i wiarą, może naprawdę zmienić ich życie na lepsze. Dla wielu mieszkańców … Są to szczególne chwile łaski, są ciche spotkania z Bogiem, który pochyla się nad potrzebującymi. Po zakończeniu adoracji Najświętszego Sakramentu odprawiana jest wieczorna Msza św. Wspólnota Anawim może również uczestniczyć i jest zachęcana do uczestnictwa we Mszy św. i nabożeństwach odprawianych w kościele Świętej Trójcy. Rozmowy z księdzem są dużym wsparciem, zwłaszcza jeśli chodzi o sprawy duszpasterskie oraz możliwość skorzystania z porad i spotkań z psychologiem.
Taka jest misja Anawim – Trzeźwy Dom Życia!

Jeśli Ty lub ktoś, kogo znasz, potrzebuje pomocy, którą staramy się zapewnić, zadzwoń pod numer: 773 486-8344 i zostaw wiadomość dotyczącą konkretnej sytuacji. Wszystkie połączenia zostaną zwrócone w ciągu dwóch (2) dni roboczych;

Adres Anawim: 1125 N Cleaver Street, Chicago Illinois, 60642

Niech Bóg błogosławi nas wszystkich!

Instytut Dziedzictwa Polskiego – III niedziela miesiąca
po Mszy św. o godz. 4:00PM, prowadzi Alfred Karwowski

see:

http://www.szkolanatrojcowie.com

Stowarzyszenie Emigracji Polskiej – I środy, godz. 4:00PM,
sobota, godz. 12:00-3:00PM;
niedziela, godz. 11:15AM- 2:15PM, odp. – Andrzej Zgiet

Wolontariusze – odpowiedzialna Anna Kanas

Wspólnota Wiara i Światło – trzecia sobota miesiąca o 3:00PM
kontakt: Aneta Mirosławska – 773-217-9868

KARTA WIARY I ŚWIATŁA
Ruch Wiara i Światło zrodził się podczas pielgrzymki do Lourdes w 1971 roku. Pielgrzymka
ta miała dopomóc osobom zranionym przez upośledzenie umysłowe w odnalezieniu ich
prawdziwego miejsca w sercu Kościoła. Czyż Jezus nie umiłował ich w sposób szczególny,
czyż nie mają oni prawa do odnalezienia tej samej miłości w Kościele? Ponieważ nie
chcieliśmy, aby pielgrzymka okazała się „słomianym ogniem”, jednorazowym wydarzeniem
bez przyszłości, musieliśmy, aby w niej uczestniczyć, zebrać się we wspólnoty skupiające
osoby zranione w swej inteligencji, rodziców i przyjaciół, szczególnie młodych.
W wyniku tej pielgrzymki, która była dla nas wszystkich czasem łaski, liczne wspólnoty na
całym świecie zapragnęły podtrzymać i pogłębić swe życie. W ten sposób ruch Wiara i
Światło prawdziwie zrodził się w Lourdes. Począwszy od tej chwili coraz wyraźniej
uświadamiamy sobie specyfikę Wiary i Światła, szczególną misję tego ruchu w
społeczeństwie i Kościele.
I. POWOŁANIE WIARY I ŚWIATŁA
Wiara i Światło jest ruchem wspólnotowym. W sercu tych wspólnot znajdują się osoby zranione przez mniej lub bardziej poważne upośledzenie umysłowe, wokół nich skupiają się ich rodziny (zwłaszcza rodzice) oraz przyjaciele, szczególnie młodzi. Wspólnoty Wiary i Światła nie są wspólnotami życia, lecz wspólnotami, których członkowie spotykają się w regularnych odstępach czasu i tworzą między sobą coraz głębsze więzi poprzez dzielenie się swoimi trudnościami i swoją nadzieją, poprzez świętowanie, modlitwę i Eucharystię lub inne uroczystości religijne. Każda wspólnota skupia zwykle około trzydziestu osób.

1. WSPÓLNOTA SPOTKANIA

Na każdym spotkaniu powinno się przewidzieć czas na swobodną rozmowę, tak, aby każdy mógł każdego wysłuchać. Istotne jest stworzenie więzi osobowych, gdyż tylko wówczas można odkrywać cierpienia i dary drugiej osoby, tylko wówczas można poznać jej imię. Czasami dzielenie dokonuje się poprzez słowa, czasami przez wspólne zajęcia. W ten sposób staramy się nieść nawzajem nasze brzemiona, dodawać sobie odwagi, wspierać się wzajemnie i odpowiadać na potrzeby każdego. Poprzez przyjaźń opartą na czułości i wierności stajemy się jedni dla drugich znakiem miłości Boga..

2. WSPÓLNOTA ŚWIĘTOWANIA

Z wiernej przyjaźni wytryska radość, która charakteryzuje wspólnotę Wiary i Światła. To Bóg powołuje nas razem i daje nam odkryć Przymierze, które nas łączy – nie jesteśmy już samotni. Spotkania są naznaczone chwilami wesołości i żywego zadowolenia – śpiewamy, tańczymy, wspólnie spożywamy posiłek. Osoby zaproszone czasem na spotkanie mają okazję zauważyć, jak wielką umiejętność stwarzania tej radosnej atmosfery mają osoby z upośledzeniem umysłowym. Rzeczywiście, jeśli chodzi o świętowanie, osoba upośledzona okazuje się często mniej upośledzona niż inni, nie jest bowiem skrępowana konwenansami czy obawą o swoją opinię lub chęcią skutecznego działania. Potrafi ona żyć bardziej chwilą obecną, jej pokora i jednoznaczność ułatwiają jej naturalne uczestniczenie we wspólnotowej radości. Wspólnota nie może jednak zapominać o tych, którzy pozostają na marginesie świętowania, zamknięci we własnym smutku i lękach. Oni także mają swoje miejsce w sercu Wiary i Światła, zasługują na szczególną uwagę, aby stopniowo poznawali tę radość serca, którą przyniósł nam Jezus.

3. WSPÓLNOTA MODLITWY

Jezus przyszedł ogłosić Dobrą Nowinę ubogim. Są oni umiłowani przez Ojca. Jezus oddaje życie za swoje owce. Karmi je swoim Ciałem. Dlatego też uwieńczeniem spotkania i świętowania staje się modlitwa, zjednoczenie z Bogiem, Eucharystia i (lub) inne uroczystości religijne.
Maryja była obecna w rodzącym się Kościele, oczekując wraz z Apostołami na Zesłanie Ducha Świętego. Jest obecna w sercu wspólnot Wiary i Światła. Miłując i współcierpiąc na przestrzeni całego życia Jezusa, przeżywała zbawczy sens cierpienia. Jako matka czuła na potrzeby wszystkich swoich dzieci przygotowuje serca na przyjęcie miłości Jezusa, na przyjęcie miłości każdej osoby.
II. INSPIRACJA WIARY I ŚWIATŁA

1. Bóg miłuje każdego człowieka

Wiara i Światło opiera się na przekonaniu, że każda osoba zraniona przez jakiekolwiek upośledzenie jest w pełni człowiekiem, że przysługują jej wszystkie prawa, przede wszystkim prawo do bycia kochaną, uznawaną i szanowaną w swym jestestwie i w swych wyborach, także prawo do uzyskiwania pomocy potrzebnej do rozwoju we wszystkich dziedzinach, zarówno duchowych jak i ludzkich. Wiara i Światło wierzy również, że Bóg jednakowo miłuje każdego człowieka, zdrowego czy upośledzonego, że mieszka w nim Jezus nawet jeśli nie może on wcale tego wyrazić. Wiara i Światło uważa, że każdy człowiek, nawet dotknięty najgłębszym upośledzeniem, jest wezwany do prawdziwie głębokiego życia z Jezusem, do przyjmowania sakramentów, do tego, aby być źródłem łaski i pokoju dla całej wspólnoty, także dla Kościoła i dla całej ludzkości. Wiara i Światło wierzy w słowa św. Pawła: „Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał to, co niemocne, aby mocnych poniżyć” (1Kor 1,27).

2. POTRZEBA WSPÓLNOTY

Aby móc przeżywać swą wiarę, każda osoba, nawet najbardziej zraniona, odczuwa potrzebę spotykania innych braci i sióstr by wspólnie z nimi tworzyć środowisko, które pozwoli każdemu wzrastać w wierze i miłości. Ci, którzy przychodzą do Wiary i Światła aby spotkać się z osobami z upośledzeniem umysłowym powinni nastawić się na przyjęcie od nich ich szczególnych darów, dzieląc się z nimi jednocześnie swoimi własnymi darami.
Tymczasem częstą reakcją na osobę z głębokim upośledzeniem, na jej niezrozumiałe słowa i gesty, a nawet ich brak, jest uczucie wstrętu i ucieczka. Taka reakcja wynika często z nieświadomości i strachu ale może także ujawnić egoizm i zatwardziałość naszych serc. Aby nawiązać autentyczną i wyzwalającą więź z osobami z upośledzeniem umysłowym, trzeba aby nasze serca z kamienia przemieniły się w serca z ciała. To Jezus i Jego Duch Święty mogą je przemienić i w ten sposób pozwolić nam przyjąć osobę nieszczęśliwą i odrzuconą, uznać ją w jej głębokiej, ludzkiej i duchowej rzeczywistości. Taka przemiana w miłości prowadzi nas do odkrycia oblicza Jezusa w nas samych i w drugim człowieku.
Wspólnota Wiary i Światła pomaga odkryć i ukazuje dary, którymi Bóg obdarzył osoby zranione w swej inteligencji; odkrywa ich wielką umiejętność przyjmowania, darzenia miłością, ich prostotę i odrzucanie konwenansów. W społeczeństwie nastawionym na zysk i zdobywanie władzy, osoby z upośledzeniem umysłowym, choć nie potrafią wydajnie pracować, mają jednak dar proroczy w dziedzinie uczuciowości i serdeczności, w tym, co najistotniejsze w osobie ludzkiej. To właśnie osoby niepełnosprawne nas ewangelizują.

3. ZNAJOMOŚĆ LUDZKIEJ RZECZYWISTOŚCI

Aby pomagać osobie z upośledzeniem w odnajdywaniu spokoju serca, nadziei i chęci wzrastania, trzeba oczywiście ujrzeć ją w świetle Ewangelii, ale także zrozumieć jej ludzkie potrzeby, cierpienia, i trzeba umieć na nie odpowiadać. Do tego należy stopniowo zdobywać doświadczenie i niezbędną wiedzę. Ci, którzy zaangażowali się w Wiarę i Światło, powinni stawać się kompetentnymi w sposobie, w jaki towarzyszą osobom zranionym i mającym trudności.
III FORMY DZIAŁANIA WIARY I ŚWIATŁA

1. RUCH WSPÓLNOTOWY

Wiara i Światło jest ruchem wspólnotowym. Jego istota polega na tworzeniu więzów zaufania i przyjaźni pomiędzy jej członkami, więzów opartych o Jezusa i w Nim znajdujących swe dopełnienie.

2. SPOTKANIA I PIELGRZYMKI

Oprócz regularnych spotkań Wiara i Światło ma inne, liczne formy działania. Precyzują się one w miarę pojawiania się potrzeb, inicjatyw twórczych, pod wpływem Bożej inspiracji. Jedną z form aktywności są pielgrzymki – co pewien czas wspólnota odczuwa potrzebę wyruszenia w drogę, odpowiadając w ten sposób na wezwanie Boga, do opuszczenia naszych domów i spotkania się w miejscu modlitwy.
Niektóre wspólnoty organizują obozy wakacyjne, inne – zajęcia w grupach dla osób z upośledzeniem, aby w ten sposób odciążyć rodziców. Jest ważne, aby pozostać otwartym na różnorodną działalność wspólnotową. Natomiast te dziedziny, które nie wchodzą zasadniczo w zakres Wiary i Światła, jak np.: tworzenie czy zarządzanie zakładami opiekuńczymi, ośrodkami, ogniskami, szkołami lub warsztatami czy domami wakacyjnymi, należy powierzyć innym odpowiednio wykwalifikowanym organizacjom.

3. WSPÓŁPRACA NA SZERSZĄ SKALĘ

Jest ważne, aby wspólnoty Wiary i Światła rozwijały jak najszerszą współpracę z innymi organizacjami kościelnymi i świeckimi o podobnym nastawieniu.

4. INTEGRACJA WSPÓLNOT

Troską Wiary i Światła powinno być włączanie wspólnot w działalność środowiska i Kościoła. Należy na przykład raczej zachęcać wspólnoty do uczestnictwa w pielgrzymkach diecezjalnych, niż organizować odrębne pielgrzymki dla osób z upośledzeniem umysłowym. Byłoby idealnie, gdyby te osoby miały rzeczywiście swoje miejsce w Kościele i społeczeństwie.

5. EKUMENIZM

Ruch Wiara i Światło zrodził się podczas pielgrzymki do Lourdes. Ruch uzyskał szczególne poparcie i utwierdzenie ze strony papieża Pawła VI w 1975 roku, a następnie Jana Pawła II w 1981 i 1984 roku. Ruch zakorzeniony w Kościele katolickim pragnie równocześnie ukazać chrześcijanom z innych Kościołów możliwość życia taką łaską, możliwość działania w tym samym kierunku. Dlatego też Wiara i Światło, podobnie jak Kościół Katolicki, pragnie rozwijać się w duchu ekumenizmu. Chrześcijanie różnych wyznań trafiający do wspólnot powinni mieć możność jak najpełniejszego wyznawania ich wiary i miłości do Jezusa, możność celebrowania zgodnie z zaleceniami swego Kościoła. Dla katolików Eucharystia znajduje się w samym sercu ich wiary i dlatego Msza św. zajmuje tak istotne miejsce podczas spotkań Wiary i Światła. Równocześnie wspólnoty skupiające osoby z różnych wyznań powinny poszukiwać tego, co można czynić wspólnie w jedności braci i sióstr w Jezusie Chrystusie.
Wiara i Światło jest przekonana, że osoba słaba i upośledzona może stać się źródłem jedności w społeczeństwie i Kościele, a także między Kościołami i narodami.
W rodzinach, w których zadawnione spory nie pozwalają na zaniechanie wrogości, pojednanie dokonuje się często na skutek ciężkiego doświadczenia. Ludzie zapominają o wzajemnych urazach. Wspólne niesienie krzyża przygotowuje zmartwychwstanie w odnalezionej miłości braterskiej. To samo może się wydarzyć w przypadku chrześcijan należących do różnych wyznań, którzy zgromadzą się wokół najmniejszego, odrzuconego, tego, którego życie często jest zagrożone.
Istnieje głębszy aspekt tego problemu: brak pokory i prostoty serca staje się niewątpliwie podstawową przeszkodą natury duchowej, uniemożliwiającą tworzenie wspólnoty w duchu i w prawdzie przez wszystkich wierzących w Jezusa. Osoby zranione w swej inteligencji mogą przez samo promieniowanie swego ubóstwa wprowadzić chrześcijan różnych wyznań w błogosławieństwo ubogiego serca, które pozwoli im odnaleźć Ducha Bożego.

6. KRAJE ROZWIJAJĄCE SIĘ

W krajach rozwijających się często okazuje się niemożliwe stworzenie odpowiednich warunków dla osób z upośledzeniem. Przy minimum środków finansowych i przy ograniczonych do minimum strukturach, ale z sercem i wyobraźnią, Wiara i Światło jest w stanie umożliwić osobie z upośledzeniem umysłowym i jej rodzinie wyjście z osamotnienia, bycie respektowaną i kochaną, włączenie się w zbiorowość przyjaciół.
Karta ta została przedstawiona zgromadzeniu ogólnemu 26 października 1980 roku (Lourdes). Została przyjęta na okres próbny jednego roku. Przestudiowana i poprawiona przez koordynatorów krajowych, została jedno głośnie zaakceptowana na zgromadzeniu ogólnym w 1982 roku (Wetherby, Anglia). Kolejne poprawki zostały wprowadzone na zgromadzeniach ogólnych w 1984 roku (Rzym), w 1986 roku (San Domingo) oraz w 1990 roku (Edynburg, Szkocja).
Do zaakceptowania Karty i przyjęcia jakichkolwiek ewentualnych poprawek potrzeba 75% głosów.

see:

http://www.lajkonikchicago.us/